Daniël heeft er de laatste dagen moeite mee als ik van huis wegga. Hij heeft het op het dagverblijf ook een poosje gehad, maar dat lijkt nu weer over te zijn. Nu begint hij te brullen als ik thuis wegga, dan hangt hij aan mijn been om me tegen te houden. Hij had deze week ook nog eens pech, want de afgelopen dagen had ik veel gepland staan. Maandag mocht ik niet weg om bij een vriendin te gaan eten, het liefst wilde hij mee. Dinsdagavond heeft hij in bed heel hard gehuild toen hij me weg hoorde gaan. Vandaag probeerde ik hem er daarom vast op voor te bereiden dat ik na het eten weg moest en dat papa hem naar bed zou brengen. Ik beloofde hem dat ik nog even naar boven zou komen als ik thuis kwam om hem een kus te geven.
Zo gezegd zo gedaan. Daniël was wakker gebleven tot ik een kwartiertje geleden terug kwam. Hij zat nog druk boekjes te lezen in bed. Ik vroeg of ik er een paar in de kast zou leggen, maar nee: ''Is juist gezellig!'' vond meneertje, dus alle boekjes moesten in bed blijven. Hij zei: ''Vandaag heb ik niet gehuild.'' Hij bedoelde dat hij niet huilde toen ik wegging. Hij zei erbij: ''Dat mag niet van papa.'' Oeps, dat is niet helemaal de boodschap die papa en ik willen overbrengen. Ik heb uitgelegd dat hij best mag huilen als hij verdrietig is, dat het helpt om minder verdrietig te worden, maar dat het niet helpt om te huilen om zijn zin te krijgen. Nu maar hopen dat hij dat begrijpt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten